එළිවෙච්චි වෙලේ ඉඳන් අර ළමයාව පතුරු ගහනවා. ඔය ළමයා ඉතුරු වෙයිද විභාගේ වෙනකල්..?කනත් හිරි වැටෙනවා. අහන් ඉඳලා අප්පිරියයි…
අපේ ගෙදර අපි ඔහොම කෑගහන්නෑ නේ. මේ ළමයටත් රවනවා ගොරෝනවා…”
තාත්තා මොකුත් කිව්වේ නෑ.
“අර කෝටුවක් තියාගෙන මේසෙට ගහනවා… පුටුවට ගහනවා…! එක විකාරයයි. ළමයට ඊයේ හොඳටම ගැහුවා. ලකුණු අඩු වුණොත් නෑයො හිනාවෙයි කියන්නේ…?
අනේ අපිට මොන රුදාවද ඕවට හිනා වෙන්ඩ… හිනා නෙමෙයි මාලායි මමයි අඬනවා ඕවට…
අම්මාත් පුදුම ගෑණියෙක් තමා. එහෙම තමයිලු ළමයි හදන්න ඕන. අපේ ළමයාටත් ගහලා බැනලා උගන්නන්නලු… බුරුල වැඩිලු… බෝලී සෙල්ලමේම්මලු. ඔය ගමේ කොල්ලෝ වනචරයොලු…
බෝලි! කාලා ඉවරනම් යනවා මෙතනින්…!” අම්මා ඒ ටික කිව්වේ මං ඉන්න බව දැක්කේ මේ දැන් වගේ.
මං කාලා ඉවර නෑ. ඒ නිසා මං එතනම හිටියා.
කවුද වනචර කොල්ලෝ…? මං යන්නෑ වනචර කොල්ලෝ එක්ක සෙල්ලම් කරන්න… මං දන්නෙත් නෑ වනචර කොල්ලෝ…
